استعفا

بر امت ایران* بیش از هر چیز از یک مسئله نگرانم.اون هم شکاف و دو دستگی در میان مردم هست. مردمی که نژاد، سیاست، عصبیت، زبان، رنگ و دین خود را باعث برتری یا تفاوت خود می دانند. مردمی که دگراندیشان را تحمل نمی توانند بکنند.ملتی که همه را به سان خود می خواهند. یک دست و یک فکر! گویی که تنها راه درست، در امتداد مسیر آنهاست.جزم اندیشی ساده ترین راه زندگی است. کسی که شک را تجربه نکند، همواره آسوده است. و کسانی که به جزم اندیشی تشویق می کنند تا چه قدر کوته فکراند.انسان ها باید فراتر از ناخودآگاه خود رفتار کنند، تنها واکنشی طبیعی و غیر ارادی به کنش های محیط خود نباشند. و این یعنی خوداگاهی، یعنی انرژی بیشتر، ملاحظه بیشتر، کوشش و جهاد بیشتر و در نهایت یعنی درد و رنج بیشتر.--اما بعد...چرا تکنولوژی فقط به سریع تر رسیدن فکر می کند. به بیشتر داشتن. به بیشتر تولید کردن. به ریزتر شدن دیوایس ها، به یک سری مشکلات اضافی! به تزیینات خانه پرداخته و از پی اش غافل شده!چرا همه اش به عدد ها می پردازد، چرا همه اش کمیت را مدنظر دارد. پس کیفیت این زندگی چه می شود؟چرا با این که رفاه ما انسان ها بیشتر شده است، اما هنوز آرامش نداریم؟ همچنان پدری از پسرانش می رنجد. برادری با برادری در جنگ است. با انسان به سادگی غمگین می شود و حتی افسرده و تنها!چرا به این مشکلات اساسی جوابی نمی دهد تکنولوژی؟ که حتی سوالاتی هم می استعفا...

گر طهارت نبود کعبه و بت خانه یکی است
نبود خیر در آن خانه که عصمت نبود

..............................................

نقد صوفی نه همه صافی و بی غش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

..............................................

من از آن روز که در بند تو ام آزادم

..............................................

درد ما را که توان برد به یک گوشه چشم
شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی

---

استعفا...